We vertrekken naar Argentinie om er een trektocht te paard te maken. Air France brengt ons naar Buenos Aires. Onze groep is internationaal, 2 belgen, 2 fransen, 2 amerikanen en onze gids Dominique Porato. We blijven een nacht in Buenos Aires. We arriveren er vroeg in de morgen van zaterdag en nemen onze intrek in een eenvoudig apparthotel. 's Middags genieten we van onze eerste sappige argentijnse steak en brengen een kort bezoek in de namiddag aan de populaire en toeristische wijk El Caminito. 's Avonds gaan we er in de buurt naar Boca Tango Campo Restaurant waar een 20-tal akteurs de tijd van het begin van de 20e eeuw in herinnering brengen, gevolgd door een tango show.
Een vlug ontbijt in een cafe dat open is en dan naar de luchthaven voor onze binnenlandse vlucht naar San Martin de los Andes.
Daar begint de miserie.
De tickets van de 2 belgkes zijn betaald, gedrukt maar niet geregistreerd in het systeem. Vluchten naar San Martin de los Andes zitten vol voor de volgende 3 dagen. Wij kunnen niet mee!
Wat volgt is een uurtje met een hoog adrenalinegehalte en slecht voor hoge bloeddruk.
We kunnen wel naar San Carlos de Bariloche 350km verder. Tickets voor ons beide moeten gewijzigd worden, zowel heen als terug (want ook die zijn niet in orde). Opvang aan de luchthaven van San Carlos en transport naar San Martin moet snel snel worden georganiseerd. Godzijdank werken de GSM's naar behoren. De vlucht naar San Carlos de Bariloche duurt 2:30 en zie het mirakel voltrekt zich. Aan de luchthaven staat een jongeman met een bordje en een minibus en 3 uur later om 18:00 is de groep terug kompleet. De weg was lang maar het uitzicht mooi.
We moeten nu nog 150km verder naar ons einddoel El lago Moquehue, en dat is langs een onverharde weg, nog 'ns dik 4 uur met een minibusje. 't Is behoorlijk laat als we aan een kleine chalet aan het meer aankomen. Daar worden we verwelkomd door onze gids voor de volgende dagen met koud bier en met gegrilde kip. Dit was een lange, opwindende en vermoeiende dag!
We kunnen nu pas zien hoe mooi de omgeving van het meer hier is. We maken ons klaar voor een tocht van 3 dagen. Een 4x4 pickup truck neemt onze spullen mee. Na het ontbijt, rijden we naar de campo waar de paarden wachten, 2 uur verder. Dit is een groot land waar de afstanden groot zijn en de landschappen mooi! De paarden zijn al opgezadeld met chileense zadels en dikke schapevachten. Chris heeft een merrie die een veulen van 1 maand heeft dat nog gezoogd wordt. Geen probleem, het veulen volgt gewoon. Mijn paard heeft het juiste formaat; niet groot, comfortabel, gewillig en heel onafhankelijk. Dat ziet er goed uit. De hele streek is bezaaid met araucaria bomen en bossen, een boom die enkel in deze omgeving voorkomt. Dit zijn de uitlopers of het begin van de Cordillera de los Andes, een middengebergte met hoge en steile heuvelruggen, mooie valleien die doorsneden worden door snelstromende riviertjes. Het ganse gebied is teruggegeven aan de Mapuche indianen en is zo goed als onbewoond. Koeien grazen er waar het gras het best is en delen het land met kuddes loslopende paarden, schapen en geiten. In de winter is het hier bitter koud maar nu schijnt de zon en is het heel aangenaam. Onze eerste picknick stop is aan een riviertje met niet ver daar vandaan een kleine waterval. De ganse streek is van vulkanische oorsprong en sommige rotsen zijn als het ware geboetseerd door kunstenaars. Het landschap veranderd voortdurend en is allesbehalve monotoon. Woestijnachtige duinen, en dan weer groene valleien met een kabbelend riviertje en grillige araucaria bomen. Onze eerste bivak is aan zo'n riviertje en zo'n alleenstaande boom. De pick up truck is er al en op een vuurtje staat de ketel op voor de mate. Paarden worden vastgemaakt aan lange koorden voor de nacht. We eten een ratatouille van groenten en vlees, er is brood en wijn en een zalige zonsondergang.
Er was een ongelooflijke sterrenhemel vannacht. Het is 6:45 en het is fris ook als schijnt de zon op de bergen. Er is een paard ontsnapt vannacht en de jonge gaucho die voor de paarden zorgt en ze vastmaakte moet hem terug halen. Het ontbijt stelt niet zo veel voor: brood, honig en koffie en mate. We zijn snel terug op weg en klimmen langs een steile weg tussen de araucarias naar een hoog gelegen plateau. De paarden krijgen er een rustpauze en wij kunnen onze eerste condor observeren, hoog boven ons in de lucht en genieten van het zicht op de vallei achter ons. Het landschap is hier helemaal verschillend. Een uitgestrekte pampa. Hier en daar grazen schapen en paarden. Heel in de verte zijn de hoge bergen van de Cordillera te zien. Dan zijn we aan het eind van het plateau en volgt een steile afdaling naar de volgende vallei. De bivak plaats is weer aan een riviertje. Vanavond is er een barbecue van geit, een "asado". Een speciale manier om het vlees te braden. Heel lekker.
De nacht was koel, de morgen vochtig. Een bivakzak was geen overbodige luxe. Om 9:30 zijn we weer op weg, richting west. Het terrein lijkt nu meer op halfwoestijn. Veehoeders leven hier in de zomer in kleine hutjes en trekken weg in de winter. We maken een stop aan een schilderachtig meer voor de picknick. Zwemmen met en zonder de paarden. De temperatuur is zalig. Vervang de araucarias door palmbomen en je hebt een beeld uit de caraiben. We gaan naar de grens met Chili. Een steile en moeilijke klim door los zand brengt ons op het hoogplateau. We krijgen nog een mooi zicht over het meer. Op het plateau is de temperatuur niet meer zo vriendelijk, hier staat een sterke wind. Verderop hebben we een vergezicht over El lago Alumine en dan beginnen we terug aan een stevige lange afdaling en bereiken uiteindelijk de grenspaal tussen Argentinie en Chili. De terugweg is al even spectaculair met stevige klims en al even glibberige afdalingen te voet. Rondom staan uitgedoofde vulkanen. Onze bivak is in een mooi araucaria-woud en de rode avondlucht krijgen we er gratis bij.
Een wolkendek hangt over de vallei. We gaan terug naar het lago Moquehue langs een dicht woud met veel omgevallen bomen. Een frisse duik in het meer om het stof van de voorbije dagen af te wassen en een sappig stukse vlees en we vertrekken naar onze volgende bestemming, 7uur rijden met de minibus naar de estancia waar we een trek van 6 dagen zullen maken. We arriveren er rond 22:40, kunnen nog een komeet bewonderen aan de heldere sterrenhemel, werken nog een late maaltijd af (biefstuk met frites) en gaan vlug naar kooi.
Vandaag is een luie dag. Iedereen komt traag op gang. Rond 10:00 gaan we naar de paarden.
Paarden zijn hier niet beslagen, en de bedoeling is om na drie dagen van paard te verwisselen.
Wij krijgen de eerste selectie vandaag. Voor mij hebben ze een grote, zware en brede pinto voorzien. Het type paard waar ik in principe met een grote boog rond ga. We doen een toertje in de omgeving en mijn vrees wordt bewaarheid. Het is groot, log en dan nog schrikachtig op de koop toe. Daarbij is het zo breed dat mijn heupengewrichten kreunen.
's Middags maken we een toertje naar het naburige dorp Piedrea del Aguila voor wat aankopen. Het is een klein stoffig gedoe waar elektriciteit en telefoon pas een goeie 20 jaar geleden werden geintroduceerd. Om 19:00 maken we nog een toer te paard in de omgeving en keren terug naar de estancia voor het diner.
Mijn gegrommel heeft gehoor gekregen. Ik krijg twee andere paarden. Veel beter. De pinto mag thuis blijven.
Op dit 75000ha groot gebied zit heel wat wild:
pumas, guanacos (soort lamas), gordeldieren, nandoes (soort struisvogels), ibissen en papegaaien. Enkel de pumas zullen we niet te zien krijgen maar wel de sporen er van.
We maken vandaag een dagtocht te paard met de ganse familie van de estancia en met als de picknick een typische agentijnse "asado" of grill met grote porties vlees. Er is een siesta en een zwempartij in een naburig riviertje met een waterval, een natuurlijke jacuzzi.
Met een lange en snelle galop gaan we terug naar de estancia. Uitgebreid aperitieven, een lekker diner en klaarmaken voor onze bivak tocht van 6 dagen .
De paarden worden verzameld in een corral en opgezadeld. Hulp bij het opstijgen wordt graag verleend. We vertrekken in NW-richting naar de Chacra de la Bajada (zie kaart). Het is lichtjes bewolkt maar warm. Heel snel beginnen we aan een klim naar een hoogplateau. Het ganse gebied is vulkanisch en bestaat uit een reeks hoogplateaus en valleien. De plateaus zijn bezaaid met vulkanisch gesteente, zijn moeilijk begaanbaar en er staat onveranderlijk een stevige wind. De vegetatie is navenant, lage struiken heel dikwijls met grote stekelige doorns maar met een verrassend grote variatie. De enkele bomen die hier staan werden er jaren geleden geplant door de mens en dan nog meestal rond woningen om ze wat af te schermen tegen de wind en om te zorgen voor wat schaduw. We picknicken uitgebreid in een kleine vallei waar enkele bomen zorgen voor aangename schaduw. Deze eerste picknick is behoorlijk uitgebreid met grote stukken vlees die op het vuur geroosterd worden. Een lange siesta behoort tot de geplogenheden. Na de middag trekken we terug het plateau op. Heel in de verte zien we de regenwolken en de regen die naar beneden gutst maar wij blijven gelukkig droog. Op het einde van het plateau is onze bivak plaats al van ver herkenbaar aan de enkele bomen in dit boomloze landschap. Er staat een schuilhut die gebruikt wordt tijdens de round up van het vee. Op het menu staat een dikke soep met vlees, noedels, aardappelen en wortels. Een roedel herten die in het avondschemer voorbij komt op de heuvelrand zorgt voor wat opwinding. Ik wacht niet tot het donker genoeg is om de komeet te zien en trek naar mijn slaapzak.
De nacht was warm. De paarden worden dicht bijeen gedreven door de gauchos om te worden opgetuigd. Rond 10:00 vertrekken we weer richting Manzano (zie kaart). Het terrein is hier vriendelijker. In een lange, aangename handgalop gaan we naar een meer, de Laguna del leon (of puma). De liefhebbers kunnen er zwemmen, maar ik opteer om met Dominique rond het meer te rijden en eens te zien wie van ons het snelste paard heeft! Dit is pas paardrijden! Na de picknick en de onvermijdelijke siesta gaan we terug het hoogplateau op. De hevige wind en het feit dat dit deel zo mogelijk nog moeilijker begaanbaar is maken het niet tot een plezier. We dalen af naar een ander meer, Laguna del Manzano en niet ver daar vandaan is onze bivak voor vanavond.
De wind is gaan liggen tijdens de nacht, is om 5:00 weer opgestoken en blaast weer in volle hevigheid. Gelukkig schijnt de zon anders zou het verdomd koud zijn.
Het terrein is hier terug beter. Patagonie en wind horen samen als bijen en honig en we krijgen de volle laag. Soms snijdt hij je gewoon de adem af. Maar we hebben prachtige vergezichten en we kunnen goed rijden. In een lange galop gaan we naar onze picknick en bivakplaats de Puesto del 9. Hier staat het huisje van de meestergast van de estancia. De paarden worden losgelaten in een enorme wei. We vertrekken hier pas terug om 16:00 voor een tocht in de omgeving. In een kleine hut heeft onze kok, Pedro een asado geprepareerd van 2 geiten. Hun "jassen" hangen nog te drogen in de zon, maar dat kan de hongerige deelnemers niet echt deren.
Het is een plezier te zien hoe de gauchos de paarden terug bijeen drijven en in de corral brengen om te worden opgezadeld.
Om 16:15 vertrekken we terug. In de omgeving liggen enkele mooie meertjes waar flamingos hun verblijf hebben gemaakt en is er een canyon die in een far west film niet zou misstaan.
De nacht was helder en ik heb dit keer de komeet in al haar pracht en glorie goed kunnen zien. Fantastisch! Uitgebreid ontbijt is er in de hut. Vandaag wisselen we van paard. Dit exemplaar is iets robuster dan mijn vorig maar zeker zo goed. We klimmen vandaag naar het hoogste punt van de estancia, de Cerro Tropezon 1362m.
Een geweldig panorama. In de verte zien we de witte top van de 3780m hoge vulkaan Lanin. De afdaling is al even spectaculair. De onverstoorbaarheid van deze paarden en hun tredzekerheid is fenomenaal. Een gordeldier is niet snel genoeg en Marco, de zoon des huizes, vangt het. Het wordt losgelaten en verdwijnt sito presto in zijn hol onder de grond. Het gaat nu eindloos berg op en berg af. Steil omhoog en even steil omlaag. Onze volgende bivak is er een zonder bomen, zonder schaduw in het midden van de pampa. Maar de zon staat al laag als we er arriveren na een geweldige, eindeloos lange galop. Er is een eenvoudige plaatijzeren hut en een handpomp voor water. Dit is La casilla (zie kaart).
De paarden worden afgezadeld en aan lange lijnen vastgemaakt voor de nacht. Er is geen wind, de avond is zacht en bloedrood en wij genieten allemaal van frisse witte wijn en een asado van geit.
Geslapen als een roos. 7:45, licht bewolkt, geen wind. Om 10:00 vertrekken we via een lange en mooie vallei in zuidelijke richting. Hier grazen grote kuddes stamboekvee van de estancia. Regelmatig liggen er trouwens door de zon gebleekte beenderen en restanten van dieren. Gieren cirkelen trouwens ook nu boven het kadaver van een rund. Het terrein en de omgeving is ideaal om lang te galopperen. Ook nu is onze picknick plaats en bivak dezelfde. Hier woont de gaucho die verantwoordelijk is voor sektor. Pedro, de kok, heeft een grote pan vlees op het vuur staan. Na de siesta maken we een lange rit langs de uiterste SW-grens van de estancia en als we terug komen is het tijd om een goed plekje te zoeken voor de bivak.
De nacht was fris. Ik hoor dat het in de cordillera al gevroren heeft. Maar ik heb goed geslapen. Je krijgt gewoon de routine om je bivak zo comfortabel mogelijk te maken. Maar vanavond slapen we terug in een bed in de estancia.
Dit is de laatste dag van onze trek. De paarden worden weer verzameld en bijeen gedreven om opgezadeld te worden. Om 10:00 zijn we weer vertrokken.
We volgen nu lange tijd een oude piste voor ossewagens. Regelmatig zien we grote groepen guanacos in de verte. In dit gebied leven er zo'n 2500. Dichterbij komen is er niet bij, dan vluchten ze in snelle vaart weg. Picknicken is dit keer een simpele en korte aangelegenheid. De paarden worden zelfs niet afgezadeld, enkel vastgemaakt aan een alleenstaande boom. We maken nog een stop aan het riviertje met de waterval om het meeste stof wat af te wassen en dan vertrekken we voor een lange, kilometerslange galop terug naar de estancia.
De paarden worden afgezadeld, krijgen een paar emmers water over zich heen om af te spoelen en worden dan losgelaten voor een welverdiende rust op de wei.
Voor ons rest een goeie douche en bagage klaarmaken voor de lange reis terug.
Geweldig land, geweldige paarden, geweldige paardrijervaring. Jammer dat het zo ver is.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
