We maken een trektocht te paard van de Franse kant van de Pyreneeën vanuit Ariége naar de Catalaanse kant. Een tocht van 6 dagen van Saurat naar Montgarri in Val d'Aran over de Port d'Aula 2260m. Samen met de gids zijn we met z'n achten.
9:00 prachtig weer, de zon schijnt volop, bagage wordt klaargemaakt, paarden worden van de wei gehaald en opgezadeld, maar vertrekken kunnen we nog niet. De Tour de France heeft in zijn volle glorie en omvang bezit genomen van alle wegen die naar de Col de Port leiden
waar wij de baan moeten oversteken. Een enorme publiciteitskaravaan komt aan hoge snelheid voorbij met loeiende luidsprekers en we moeten wachten tot de hele reutemeteut voorbij is geraasd.
Aangezien ze zo goed als vlak voor de deur passeren, installeren we ons samen met andere kijklustigen. Rond 12:00 is het zover, voorafgegaan door een legertje van gendarmes komen de sterren van de tweewielers voorbij gezwoegd.
Een half uurtje later is ook de rest van de logistieke karavaan gepasseerd en kunnen we vertrekken. Op de Col de Port 1250m, staan nog de tientallen zwerfwagens die daags tevoren hadden postgevat om hun idolen te zien passeren, wij gaan nog hogerop naar de Roc Blanc en verder westwaarts door bossen en over hoogplateaus. De prachtige panoramas die je van hier zou moeten hebben, blijven voor ons verborgen door een dik laaghangend wolkendek, soms zo dik dat je amper je voorganger ziet.
Onze eerste stop is de gite Cavalus. Paarden gaan op de wei voor de nacht en wij schuiven aan tafel.
7:30 paarden halen en eten geven. Het is bewolkt en het ziet er regenachtig uit maar het klaart zienderogen op en als we vertrekken om 9:45 is er een blauwe lucht en schijnt de zon. We hebben een lange dag voor de boeg, richting zuidwest, naar Aunac. Langs berghellingen, dicht begroeid met varens, dichte bossen, af en toe een steile klim maar even goed, waar mogelijk, een fikse galop. Het is volop vakantieseizoen en dat zie je.
Picknicken doen we op de Tuc du Four, met een mooi zicht op de valei. Het is ver over 18:30 als we aan de Gite d'Aunac arriveren maar het was een mooie dag.
7:00. De bergen zijn nog in hun ochtendmist gehuld, maar de hemel is al helder blauw en dat ziet er goed uit, want vandaag trekken we het hooggebergte in. Ons einddoel vanavond is l'étang d'Arreau, niet zo heel ver van de Port d'Aula op 2260m. Een serieus hoogteverschil want we zitten nu op ongeveer 800m. De ezeltjes wuiven ons uit. De piste die we volgen is voor een groot deel de GR10. Die loopt door dichte bossen en langs een mooie en woeste bergrivier, de Estours. De vallei, genaamd naar de rivier, biedt een prachtig uitzicht op de Mont Valier 2638m. Aan de voet van een 40m hoge waterval, la cascade d'Arcousan, houden we halt voor onze picknick, we zitten nu op 1009m. Het uitzicht rondom is mooi, maar het stikt hier van de dazen.
Paarden drenken en dan gaan we weer verder, hoger en de piste wordt er niet makkelijker op. Soms is het echt op het randje, maar de paarden doen dat voortreffelijk, en ja, er moet natuurlijk wel wat te voet gegaan worden. Uiteindelijk komen we na een zigzag klim bij de bergweiden van de Aula, waar paarden en koeien vrij grazen. We houden halt voor een welverdiende rustpauze. De paarden grazen en de ruiters genieten van het panorama terwijl hoog boven ons een zes-tal gieren rondcirkelen, de stilte wordt alleen doorbroken door het gefluit van marmotten.
Een laatste klimpartij brengt ons aan de Etang d'Areau en de hut van het O.N.F. Daar wacht ons ook Christine en de volgwagen. De tentjes staan al recht en voor de paarden wordt een park gemaakt. Voor de zwemmers is er het meer en voor iedereen een warme maaltijd buiten op het terras. Als de avond valt wordt het fris en ik duik al snel in mijn slaapzak.
7:30 de zon komt op achter de berg. Dat ziet er weer goed uit. Vandaag trekken we over de grens. Het is al vroeg een drukte van belang in de omgeving, want er lopen tientallen koeien op de bergweiden rond ons en die worden gemolken met een mobiele installatie. We breken het kamp op. Sommige tentjes zijn van het type die "zichzelf opzetten in seconden", het opvouwen kan iets langer duren als men het systeem niet perfect onder de knie heeft.
Vanaf nu nemen we alle bagage mee te paard, inclusief het eten voor de paarden voor 2 dagen. Hoefijzers worden extra gecontroleerd en de morgen is redelijk ver gevorderd als we eindelijk vertrekken. De paarden nog 'ns drenken en dan op naar de pas en grens overgang.
Het weer is ideaal, de lucht helder en de vergezichten prachtig.
De afdaling in Spanje is te voet. We moeten zo'n dikke 500m lager en dat voel je op de duur goed in de kuiten. Het is dan ook met een zucht van verlichting dat we halt houden voor onze picknick aan het riviertje Nogueira Pallersa in de gelijknamige vallei. We moeten het riviertje verschillende keren oversteken op onze weg naar Montgarri en bij zo'n oversteek krijgt een van de deelneemsters een trap van het paard voor haar. Gelukkig is de schade beperkt en verliest ze haar goede humeur er niet bij. In de late namiddag arriveren we dan bij Montgarri, een vroegere abdij, nu een gite annex kerkje en bedevaartoord. Er is geen plaats voor een park voor de paarden, dus worden ze vastgemaakt aan een lang touw, krijgen hun rantoen en dan is het tijd voor de ruiters, bier, douche, aperitief en een uitgebreide maaltijd van noedels, sla, forel en pudding. Meer moest dat vooral niet zijn.
7:30 en de zon staat aan de hemel. We doen een tocht in de wijde omgeving. Dit is een skigebied en op verschillende plaatsen zie je liften en het dalstation, maar nu lopen er vooral koeien die op de modderige weiden grazen. We klimmen weer behoorlijk tot op 2300m. Hier liggen verschillende meertjes en ook hier lopen paarden vrij rond.
De temperatuur is zalig en sommigen laten zich verleiden voor een duik in een van de meertjes, alleen op deze hoogte is de watertemperatuur niet echt zo zalig. De afdaling terug naar de vallei gebeurt weer te voet, is lang en redelijk lastig. Het is een lange dag geweest en de vermoeidheid doet zich voelen en de zenuwen zijn wat gespannen. Een poging om te galopperen draait op niks uit. Daarbij speelt de wetenschap dat men op Montgarri een groep van 50 Israelische vrouwen verwacht voor het avondmaal en een overnachting. Nogal veel voor de 2 douches die de gite rijk is.
We hebben ons gehaast voor niks, want wij zijn klaar met onze maaltijd als de ganse groep arriveert in een stoet van 4x4 autos.
Waar echter niemand mee gerekend heeft is dat deze dames zich geen bal aantrekken van de andere gasten en tot ver na middernacht iedereen wakker houden met hun kabaal.
Niet alleen heeft het lang geduurd voor de dames hun bek hielden, ze beginnen ook nog 'ns extra vroeg omdat ieder van hen onder de douche wil. Ik ben in de juiste stemming als ik er een trits voor de toiletten zie staan, en hen ongezouten bedank voor de consideratie en het respect die zij opbrengen voor hun medereizigers. Hen beduusd kijkend achterlatend trek ik naar de paarden die in ieder geval de nacht rustig hebben doorgebracht.
Als de Israelische meute vertrokken is kunnen wij rustig ontbijten en ons klaarmaken voor de terugkeer naar Frankrijk.
We volgen de vallei van de Noguera Pallersa terug, maar nu in oostelijke richting. We passeren een grote kudde koeien en beginnen aan onze klim naar de Port de Salau. Die is niet zo hoog als de Port D'Aula, slechts 2080m. Boven picknicken we, aan de Spaanse kant. Het weer is hier nog altijd perfect, het zicht op de ganse bergketen indrukwekkend. Maar van de Franse kant komen wolken opzetten en er steekt een venijnige wind op, en als we vertrekken doen we dat in een dichte mist, zo dicht dat er speciale aandacht moet besteed worden opdat we mekaar niet uit het oog verliezen want er lopen verschillende padjes en slechts een daarvan is het goede.
Ook nu gebeurt het grootste deel van de afdaling te voet.
We zijn de tocht begonnen in de wolken en we eindigen hem ook in de wolken. Ook nu zien we niks van het panorama rondom en daarbij moet je goed uitkijken want het pad is smal en de rotsen glibberig.
Ons eindpunt is het dorpje Salau. Hier wachten we op de camion die de paarden terug zal brengen en de minibus die de ruiters en het materieel zal vervoeren en als die twee bijna tegelijk arriveren zit de tocht er echt wel op.
