Het is januari, en dan wil de traditie (en de goesting) dat we naar de wintersportoorden trekken. In dit geval is dat, ook zoals de traditie dat wil, Italia, Val Pusteria, Dobbiacco oftwel Toblach in Zuid Tirol.
De sneeuw is, de voorbije maand, in dikke pakken gevallen in de Alpen, en Oostenrijk en omstreken is goed voorzien van het witte spul. De Dolomiten zijn iets stiefmoederlijker bedeeld, maar dat kan de pret niet drukken. Het is behoorlijk koud, de sneeuwkanonnen doen overuren en de sneeuw op de pistes is van goeie kwaliteit.
Het is ook redelijk rustig, wintersporters zijn in dichte drommen tijdens de eindejaars periode naar de verschillende skigebieden getrokken en wij hebben diezelfde drommen aan de overzijde van de snelweg zien aanschuiven in eindeloze lange rijen bumper aan bumper op weg naar huis. Niet dat we de boel voor ons alleen hebben natuurlijk maar de grote hordes ontbreken en op de pistes is er niet te veel volk. Mag ook wel, want ik moet er toch ieder jaar terug een beetje wennen aan die lange gladde dingen aan je voeten die, als je niet goed op let, niet altijd braaf doen wat jij in gedachten had. Maar met wat mijn skileraar mij in m'n hoofd hamerde (buigen, strekken, draaien, bewegen!) lukt het aardig, tot mijn knieen na een paar uur, weer laten verstaan dat het welletjes is geweest voor vandaag met dat gebuig en gestrek.
Er is dit jaar ook weer een groot luchtballonfestival in Toblach. Een schare internationale teams is er neergestreken en zorgt iedere morgen voor een kleurig spektakel als ze min of meer gelijktijdig de lucht in gaan. Je kan je aanmelden als passagier om zo'n vlucht mee te maken, maar de kostprijs van 200Euro per persoon, voor een tochtje van een uur of zo tempert onze financiele goesting en wij bekijken het dan maar van op de vaste grond. We zijn trouwens niet de enige die niet van de grond gaan, er is ook een deelname van modelbouwers die radio geleide "miniatuur luchtballons" enkele meters laten stijgen en dalen. Fascinerende hobby….wie zei daar ook weer dat je kleine kinderen met een ballon zoet houdt?
Lois Strobl, berggids die ik 14 jaar geleden al leerde kennen, organiseert een hoogalpine tocht op sneeuwschoenen, en ik laat me verleiden om mee te gaan. De tocht loopt van het Fischleintal in Sexten naar de (gesloten) Drei Zinnen hut op 2440m. 4 uur klimmen met een hoogteverschil van ongeveer 1000m door het Altensteinertal. Het weer is ideaal, hoge bewolking, zonnig, goed zicht. Dit gebied had trouwens in october wereldnieuws kunnen schrijven. Een bergtop hield het voor bekeken en is omlaag gekomen. Duizenden tonnen rots donderden omlaag en verspreiden een stofwolk die kilometers ver in de omtrek te zien was. Was dit een maand eerder gebeurd waren er allicht ontelbare slachtoffers gevallen want dit is een druk bewandelde route, maar nu was er gelukkig geen mens in de buurt. Omdat dit een hoogalpine tocht is , krijgt iedereen een LSV apparaatje mee, om opsporen bij sneeuwlawines te vergemakkelijken. Nu is dit eerder symbolisch want er ligt wel sneeuw, maar zeker niet om lawines te moeten vrezen. Dit gezegd, het is een mooie tocht door een mooi landschap en aan de hut genieten we van de middagzon en de stilte voor we de weg terug aanvatten. Twee pijnlijke (grote) tenen na de lange afdaling, neem ik er dan maar bij.
In Innichen is er de jaarlijkse wedstrijd voor de mooiste sneeuwsculptuur. 10 internationale teams krijgen 2 dagen de tijd om uit een huizenhoog blok sneeuw een origineel kunststuk te maken. Afspraak over 2 dagen om te kijken wat ze er van terecht brachten.
Om het landschap wat op te vrolijken zou er wel wat meer sneeuw moeten liggen, de ganse zuidkant van de vallei ligt er redelijk bruin en troosteloos bij en er is goed nieuws; met het weekend is er veel sneeuw op komst. En ja hoor, dichte wolken pakken samen en omsluieren alle bergtoppen, maar tot ieders afgrijzen is wat er uit valt geen romantische sneeuwvlokjes maar ordinaire regen! We reppen ons snel naar Innichen om daar de afgewerkte ijssculpturen nog te gaan zien vooraleer ze roemloos ten onder gaan aan sneeuw in onbevroren toestand, godbetert. Onze voorkeur gaat zonder twijfel naar de canadese inbreng "Ghost bear fishing" hoewel de amerikanen toch ook wel origineel zijn met hun "Mother of invention".
De hele godganse dag is het blijven regenen maar met het vallen van de avond gaat ook de temperatuur wat mee omlaag en verandert de neerslag dan toch in sneeuw. 's Anderendaags is het zondag en de dag van de jaarlijkse Pustertaler marathon. En het sneeuwt nog. Meer dan 600 deelnemers staan te trappelen om het trajekt van 42km van Toblach naar Sexten af te haspelen. De start wordt gegeven en in 3 achtereenvolgende golven stuiven en schuiven ze weg. Alhoewel de sneeuwkwaliteit niet zo best is staan de besten na 1uur en 6 minuten aan de aankomst. Nou moe, ik doe het ze niet na.
Er is een pak sneeuw gevallen en het ziet er allemaal wel mooi uit, maar de sneeuw is van een kwaliteit waarvoor langlaufers en skieërs de neus voor ophalen wegens te nat. Het blijft dagelijks af en toe sneeuwen, de wolken hangen laag en omhullen de omliggende bergen in een grijze mist. En niet alleen de zon geeft verstek, ook vadertje winter neemt een lange koffiepauze want de temperaturen zakken amper nog onder nul. Dat neemt niet weg dat wandelen in het Fischleintal en in Misurina onder en langs de, met pakken sneeuw behangen bomen, een heel prettige ervaring is. We laten het niet aan ons hartje komen en genieten van de omgeving, het hotel en alles wat daarbij hoort voor de innerlijke mens.
't Ja en voor we er erg in hebben is het weer tijd om terug te keren naar de koekestad en ironisch genoeg doen we dat met (een beetje) zon. In Oostenrijk spreekt men zelfs van lentetemperaturen in januari. Zou de opwarming van de aarde dan toch "an inconvenient truth" zijn? Ook hier?
